Instynktownie.

Może i był złym człowiekiem.
Może i poszedł nie tą droga co trzeba.
Z pewnością zasłużył na to, żeby robić to, co robił.
Ale nie mógł wykonać tego zadania.
On był jego oparciem.
Zdawał sobie sprawę z tego, ze zrobić sobie oparcie z kogoś, kto
doskonale umie wykorzystać ludzkie słabości i działa "dla większego
dobra" było samobójstwem, ale... Nic innego mu nie pozostawało.
Bo kim on był? Kim on był,żeby moc żyć? Nikim.
Na swojej drodze niszczył wszystko, chciaz najpierw to jego zniszczyli.
Na początku miał powody, ale ją kochał nadal.
Nienawidził ich, ale ją... Chciał ocalić i co dostal w zamian? Nic.
Wtedy przyzwyczaił się juz do zawodów.
Bo jego ludzie potrafili tylko zawodzić.
Wtedy, te piętnaście lat temu płakał po raz ostatni.
A teraz, teraz czul pustkę. Wszechogarniajaca.
Nie zaslozyl już na nic.
Nawet on wymaga od niego rzeczy niemożliwej.
A jednak, wieczyste przysięgi i Złoty Chłopiec. Musiał go chronić. Za
wszelka cenę.
Przemyślenia przerwał rwacy bol lewego przedramienia. Wiedział, że to
już.
Wstał z fotela i wychylił ostatni kieliszek whiskey.
Przedostał się z lochow na wieze astronomiczna, jednak dalej nie podja
decyzji.
Nakazał Potterowi być cicho i wyszedł wypełnić swoje zadanie.
Szale przeważyły dwa słowa.
-Severusie, proszę.
On robił co mógł dla niego przez tyle lat. Marionetkarz w domku lalek.
Spełni jego prośbę.
-Avada Kedavra.

Potem działał juz instyktownie.

Takie małe coś, powstałe zaraz po obejrzeniu po raz enty "KsięciaPołkrwi".
Tak miało być i takie jest. 
Mam nadzieje, ze się spodoba.