On płakał.

Severus Snape nie miał uczyć, a jednak...

Kochał ją. Nie powiedział jej tego, bo sam niedawno nazwał to uczucie. Była dla niego nadzieją, szczęściem, sensem życia. Złapała go w swoje sidła niewinnością, pięknem, wdziękiem. I tymi oczyma w kolorze czekolady. Gorącej, topniejącej i ogrzewającej czekolady.
Doskonale pamiętał jak to się zaczęło.
„-Panie profesorze, profesor Dumbeldore, kazał mi, panu pomóc.”
Wtedy nie wiedział, że kłamała, powinien się domyślić! Przecież był szpiegiem! Oszukiwał samego Voldemorta! A jednak nie spodziewałby się po niej kłamstwa. Nie po niej. Pomagała mu przy eliksirach, oczywiście, kiedy pytał się Albusa, ten potwierdził wersję jej zdarzeń, ale widział wahanie w jego oczach, a potem te złośliwe iskierki. Dlaczego już wtedy nie powiązał faktów!

Potem pomagała mu co raz częściej. Przy eliksirach, po kilku miesiącach przy regeneracji po serii cruciatusów. Zrozumiał, że nie przeszkadza mu jej towarzystwo. Potem zaczęli rozmawiać, najpierw o eliksirach, potem o wszystkim. Pewnego wieczoru, kiedy uratowała mu życie, po tym jak wrócił niemal wykrwawiony i słaniający się na nogach przez tortury Belli. Jak dobrze, że czekała na niego przy bramie! Wtedy właśnie kiedy odzyskał siły pocałował ją. Ten pierwszy raz. Myślał, że go odepchnie, chociaż skutecznie osłaniał się pewnością swoich czynów. Nie mógł się powstrzymać, miała siedemnaście lat, była dorosła. Wbrew jego przekonaniom odwzajemniała pocałunek. Tak zaczął się ich związek, nie wiedział jak to nazwać, był zazdrosny, cholernie, o każdego idiotę, z którym się przytulała, każdemu komu pomagała. Kiedy powiedziała, ze go kocha w ten piękny bożonarodzeniowy wieczór, nie odpowiedział był wstrząśnięty, dlatego ją pocałował. Wtedy po raz pierwszy się kochali. Była cholernie uparta, jednym zdaniem uświadomiła go.
„Severusie Tobiasie Snape, ty masz uczucia!”
Powiedziała to z taką wiarą, że aż w to uwierzył. Tydzień później oświadczył jej się, no może w dość specyficzny sposób, ale był Severusem Snapem.
„-Grangerr! Do cholery znów nie odłożyłaś sproszkowanego rogu jednorożca! Czy ja mam Ci wiecznie mówić, co masz robić!

-Tak.

-W takim razie ubierz się za tydzień w biała suknie ślubną!
-Że co mam zrobić?
-Wyjść za mnie, idiotko!”

Pamiętał doskonale jak rzuciła się na niego z tą miłością w oczach! Po tej niezwykłej nocy, w której wypróbowali wiele rzeczy powiedział jej coś, coś co utwierdziło ją w przekonaniu o jej racji, jak mu potem powiedziała.
„-Jesteś moją nadzieją, przyszłością, życiem, sensem Granger. Nic nie może Ci się stać! Przyrzeknij mi, że przeżyjesz tę cholerną wojnę! Kocham cię, Granger!”
Nie odpowiedziała, tylko pocałowała go, gdyby wiedział, gdyby tylko wiedział...

Severus Snape ma uczucia.

Próbował zasnąć, ale nie mógł ile razy próbował, tyle pod powiekami miał jej przeklęty obraz!
„Zielony promień mknący w jego stronę, burza brązowych włosów stających przed jego oczami i ciche „Kocham cię, Severusie”, a potem jej martwe ciało w jego ramionach. To jak nie mógł oddychać. Brak nadziei i strata sensu.”

Po policzkach bezdusznego profesora zaczęły płynąć łzy.
Severus Snape płakał. On płakał.

A na kominku przed nim stało zdjęcie. Ona i On szczęśliwi i uśmiechnięci, przepełnieni miłością.
Życie nie jest sprawiedliwe. 

Coś na zakończenie tygodnia!
Następna pewnie za tydzień.
Przepraszam za błędy.

Nadal szukam bety! 

Dziękuje za komentarze i proszę o jeszcze więcej!
Karmcie moją wenę! Jest bardzo głodna! 

Buziaki ;*